" मी जगदीश महाजन.मी रिटायर्ड क्लास वन आँफिसर आहे.ही आमची पहिलीच फाँरेन टूर आहे" बँकाँकच्या हाँटेलमध्ये मी सगळ्या ग्रुपला माझी ओळख करुन दिली.
"साहेबांनी त्यांची अपूरी ओळख आपल्याला करुन दिलीये."आमचा ग्रुप लिडर सर्वांना सांगू लागला."तुम्हाला कल्पना नसेल पण साहेबांचे आपल्या मुख्यमंत्र्यांशी खुप जवळचे संबंध आहेत.आमदार,खासदारांसोबत तर त्यांची रोजची बैठक असते"
सगळ्यांनी टाळ्या वाजवल्या.मी मनातून खुष झालो पण मी तसं चेहऱ्यावर दाखवलं नाहीं.हळूहळू सगळे आपला परीचय करुन देऊ लागले.बऱ्याच जणांची ही पहिलीच विदेशवारी होती तर काही जणांची दुसरी किंवा तिसरी.सर्वात शेवटी एक साधारण कपडे घातलेला एक माणूस उभा राहिला.त्यांच्या कपड्यांमुळे म्हणा किंवा सगळ्यांना जेवणाचे वेध लागले होते त्यामुळे म्हणा कुणी त्याला गांभीर्याने घेण्याच्या मुडमध्ये नव्हतं.
"मी सदानंद पाठक आणि ही माझी पत्नी मीनाक्षी पाठक.मी एका शैक्षणिक संस्थेत क्लार्क म्हणून काम करतो.आमची ही नववी फाँरेन टूर आहे" त्या हाँलमध्ये एकदम शांतता पसरली.मला तर आश्चर्याचा धक्काच बसला.
"आतापर्यंत आम्ही भुतान,श्रीलंका,सिंगापूर,मलेशिया,व्हिएतनाम, इंडोनेशिया, हाँगकाँग, जपान या देशात जाऊन आलोय.पुढील वर्षी युरोप टूरला जायचा विचार करतोय"
अजूनही लोक धक्क्यातून बाहेर आले नव्हते.एका मामुली कारकुंड्याने इतक्या फाँरेन टुर्स कराव्या हे कुणाच्या पचनी पडत नव्हतं.
"पाठक तुम्ही एकटे गेले होतात की सहकुटूंब?"मी विचारलं
" सहपत्नीक!तसं मुलांनाही तीनचार देशात घेऊन गेलो होतो पण त्यांच्या शिक्षण आणि करीयरमुळे सगळ्या देशात नेता आलं नाही"
" पाठक शैक्षणिक संस्थेत चांगला हात मारलेला दिसतोय तुम्ही" मी म्हंटलो तसा एकच हशा पिकला.पण पाठक गंभीर होता.
" अहो साहेब जवळजवळ सगळ्या शैक्षणिक संस्था राजकारण्यांच्या हातात असतांना एक मामुली कारकून काय हात मारणार आहे?"
सगळे शांत झाले.
"आम्हांला दोघांनाही प्रवास आणि पर्यटनाची आवड"पाठक पुढे बोलू लागला "जगप्रवास हे आमचं ध्येय होतं.पण कमाई तर तेवढी नव्हती.बचत हा एकमेव मार्ग होता तो आम्ही अवलंबला....."
तेवढ्यात जेवण तयार झाल्याची बातमी घेऊन एक माणूस आला.सगळे उठले.पण मी पाठकला सोडणार नव्हत़ो.मी त्याला म्हंणालो.
पाठक तुमच्याशी सविस्तर बोलायचं होतं"
"साहेबांनी त्यांची अपूरी ओळख आपल्याला करुन दिलीये."आमचा ग्रुप लिडर सर्वांना सांगू लागला."तुम्हाला कल्पना नसेल पण साहेबांचे आपल्या मुख्यमंत्र्यांशी खुप जवळचे संबंध आहेत.आमदार,खासदारांसोबत तर त्यांची रोजची बैठक असते"
सगळ्यांनी टाळ्या वाजवल्या.मी मनातून खुष झालो पण मी तसं चेहऱ्यावर दाखवलं नाहीं.हळूहळू सगळे आपला परीचय करुन देऊ लागले.बऱ्याच जणांची ही पहिलीच विदेशवारी होती तर काही जणांची दुसरी किंवा तिसरी.सर्वात शेवटी एक साधारण कपडे घातलेला एक माणूस उभा राहिला.त्यांच्या कपड्यांमुळे म्हणा किंवा सगळ्यांना जेवणाचे वेध लागले होते त्यामुळे म्हणा कुणी त्याला गांभीर्याने घेण्याच्या मुडमध्ये नव्हतं.
"मी सदानंद पाठक आणि ही माझी पत्नी मीनाक्षी पाठक.मी एका शैक्षणिक संस्थेत क्लार्क म्हणून काम करतो.आमची ही नववी फाँरेन टूर आहे" त्या हाँलमध्ये एकदम शांतता पसरली.मला तर आश्चर्याचा धक्काच बसला.
"आतापर्यंत आम्ही भुतान,श्रीलंका,सिंगापूर,मलेशिया,व्हिएतनाम, इंडोनेशिया, हाँगकाँग, जपान या देशात जाऊन आलोय.पुढील वर्षी युरोप टूरला जायचा विचार करतोय"
अजूनही लोक धक्क्यातून बाहेर आले नव्हते.एका मामुली कारकुंड्याने इतक्या फाँरेन टुर्स कराव्या हे कुणाच्या पचनी पडत नव्हतं.
"पाठक तुम्ही एकटे गेले होतात की सहकुटूंब?"मी विचारलं
" सहपत्नीक!तसं मुलांनाही तीनचार देशात घेऊन गेलो होतो पण त्यांच्या शिक्षण आणि करीयरमुळे सगळ्या देशात नेता आलं नाही"
" पाठक शैक्षणिक संस्थेत चांगला हात मारलेला दिसतोय तुम्ही" मी म्हंटलो तसा एकच हशा पिकला.पण पाठक गंभीर होता.
" अहो साहेब जवळजवळ सगळ्या शैक्षणिक संस्था राजकारण्यांच्या हातात असतांना एक मामुली कारकून काय हात मारणार आहे?"
सगळे शांत झाले.
"आम्हांला दोघांनाही प्रवास आणि पर्यटनाची आवड"पाठक पुढे बोलू लागला "जगप्रवास हे आमचं ध्येय होतं.पण कमाई तर तेवढी नव्हती.बचत हा एकमेव मार्ग होता तो आम्ही अवलंबला....."
तेवढ्यात जेवण तयार झाल्याची बातमी घेऊन एक माणूस आला.सगळे उठले.पण मी पाठकला सोडणार नव्हत़ो.मी त्याला म्हंणालो.
पाठक तुमच्याशी सविस्तर बोलायचं होतं"
